Terdapat pelbagai jenis tulisan sastera, prosa dan puisi yang menunjukkan dua bidang yang sangat berbeza.

Walau bagaimanapun, perlu ditegaskan bahawa intipati kedua-dua gaya ini juga boleh digabungkan melalui prosa puisi yang termasuk dalam struktur puisi, iaitu bukan ayat, beberapa aspek yang sangat tipikal puisi: komponen lirikal, keharmonian dalam bunyi yang membentuk kata-kata, pencarian estetik dalam deskripsi.

Puisi melampaui puisi

Prosa puisi dapat diintegrasikan ke dalam cerita mikro atau cerita. Prosa puisi mempunyai kebebasan yang lebih besar dari segi struktur tatabahasa berbanding komposisi puisi. Tidak seperti puisi, cerita mikro yang mengandungi prosa puisi tidak dapat dianalisis dari sudut pandang metrik dan sajak, bagaimanapun, ia merupakan tulisan yang mempunyai musikalitas dan irama.

Penyair mungkin merasa lebih terhad apabila mengekspresikan perasaan melalui puisi di mana ekonomi bahasa lebih jelas daripada dalam teks prosa puisi. Sikap lirik dan romantis yang memberikan teks yang elegan dan penuh gaya kecantikan. Dalam struktur bahasa prosa puisi, penggunaan sumber gaya yang memberikan kefahaman sastera kepada teks dalam ekspresi perasaan mempunyai peranan yang sangat penting.

Mencari kecantikan

Salah satu tujuan penulis yang mencipta prosa puisi adalah mencari keindahan dan keindahan estetika dalam kesempurnaan yang menghasilkan kesenangan. Dalam komposisi jenis ini, ekspresi perasaan memperoleh makna lebih daripada fakta yang ingin mengembangkan argumen tertentu.

Penggunaan simbol dan metafora membantu mencipta imej yang mungkin dengan watak sastera. Ia adalah kesusasteraan yang sangat ekspresif yang dalam beberapa kes, juga boleh dibahagikan kepada ayat-ayat kecil dalam teks itu sendiri.

Salah satu perkara yang paling penting dalam prosa puisi adalah untuk mengingatkan kita bahawa puisi dapat melampaui bentuk tradisional puisi yang mempunyai meter dan irama tertentu sejak kecantikan tidak mempunyai batasan. Perenggan-perenggan itu membentuk struktur prosa puisi.