Definisi kontrak persendirian
Kontrak adalah perjanjian antara dua pihak. Dalam dokumen, syarat, klausa dan data yang telah dipersetujui oleh kedua-dua pihak telah dijelaskan. Dalam kes pembelian yang baik, harga juga muncul. Akhirnya dokumen itu ditandatangani oleh orang-orang yang terjejas dan dengan itu mereka menyatakan persetujuan mereka.
Konsep kontrak adalah luas dan sebenarnya terdapat beberapa modaliti: unilateral, onerous, bilateral ... Setiap modaliti merujuk kepada tanggungjawab satu atau kedua belah pihak. Dalam aktiviti harian terdapat pelbagai kontrak: gadai janji, penjualan dan pembelian, perkahwinan dan sebagainya.
Undang-undang ini merenungkan kemungkinan kontrak persendirian. Ia terdiri daripada dua individu yang menyatakan ciri-ciri perjanjian dalam dokumen. Pentadbiran awam tidak campur tangan dalam kontrak persendirian; contohnya melalui tokoh notari. Kontrak swasta mempunyai kesahan sah sepenuhnya dan pelanggarannya boleh menyebabkan konflik undang-undang yang mesti diselesaikan di mahkamah undang-undang. Walau bagaimanapun, pakar undang-undang mengesyorkan bahawa, dalam beberapa kes seperti penjualan dan pembelian rumah, perjanjian persendirian disahkan dalam perbuatan awam. Dalam bahasa undang-undang ia akan mengatakan bahawa kontrak persendirian mesti dinaikkan kepada pangkat awam. Dengan cara ini, kesahihannya lebih besar dan, di atas semua, pihak-pihak dilindungi daripada masalah undang-undang yang mungkin atau penipuan, kerana notari telah mengesahkan pembetulan undang-undang syarat-syarat yang dipersetujui.
Adalah penting bahawa klausa tidak muncul di luar undang-undang dalam kontrak peribadi, kerana jika itu, ia dianggap haram dan, oleh itu, tidak sah.
Nasihat profesional yang betul amat disyorkan apabila menandatangani kontrak persendirian, kerana niat pihak kontrak mungkin baik tetapi tanpa pengetahuan yang cukup tentang undang-undang. Satu lagi masalah potensi kontrak persendirian adalah tafsiran mereka, jadi tidak ada kekaburan yang membawa kepada konflik masa depan.
Biasanya undang-undang menghendaki supaya beberapa kontrak perlu ditulis, kerana ia tidak boleh dilupakan bahawa kontrak itu boleh, walaupun sangat jarang, secara lisan.
Kontrak persendirian dianggap tidak formal dalam undang-undang, kerana undang-undang tidak mengharuskan mereka mempunyai skema atau format tertentu, seperti halnya dengan kontrak formal.
Kesimpulannya, kontrak peribadi adalah dokumen yang benar-benar sah, ia memaksa pihak-pihak untuk mengambil tanggungjawab yang dipersetujui dan mereka dinasihatkan supaya menjadi kontrak awam.
